Του Πέτρου Γ. Μανδηλαρά, Δικηγόρου
---------------------------------------------------
Κατά καιρούς ακούω περί νησιωτικότητας για την οποία κόπτονται πολλοί και διάφοροι οι οποίοι ίσως να έχουν και αγαθές προθέσεις. Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι προθέσεις και οι διαθέσεις αλλά το γεγονός ότι κάποιοι έχουν παρεξηγήσει την έννοια και την προσεγγίζουν τυπικά, ίσως και κομματικά και ειδικότερα στο πεδίο των συνταγματικών προβλέψεων ή των προβλέψεων σε νόμους και διατάγματα. Νησιωτικότητα κατά την ταπεινή μου άποψη σημαίνει: α) ενίσχυση των παραγωγικών τομέων σε όλα τα νησιά που έχουν παραγωγικές δυνατότητες (αγροτικές, βιομηχανικές κ.λ.π.), β) ενίσχυση με κάθε μέσο της τουριστικής βιομηχανίας όπου αυτή ανθεί στον νησιωτικό χώρο, γ) προστασία του φυσικού περιβάλλοντος των νησιών και συνολικός σχεδιασμός με γνώμονα και πρωταρχικό στόχο τη διατήρηση και βελτίωση του φυσικού περιβάλλοντος και του βιοτικού επιπέδου των νησιωτών και όχι με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος από κάθε είδους δραστηριότητα όταν αυτή προσβάλλει την ποιότητα ζωής και το περιβάλλον, δ) η συχνή συγκοινωνία και η συχνή και αποτελεσματική ακτοπλοϊκή σύνδεση μεταξύ των νησιών ώστε να μη νιώθει ο ένας νησιώτης απομονωμένος από τον άλλον, ε) η καθημερινή, ταχεία και ποιοτική ακτοπλοϊκή σύνδεση με τον Πειραιά καθόλη τη διάρκεια του χρόνου με όρους που θα θέσουν οι ίδιοι οι νησιώτες και όχι με τους όρους που θέτει το <<κράτος των εφοπλιστών>>, στ) δημιουργία υποδομών υγείας (νοσοκομεία κέντρα υγείας, ιατρεία κ.λ.π.), ζ) η αποτελεσματική διαχείριση των απορριμμάτων, η) η ανακύκλωση κ.λ.π. Και έρχομαι τώρα στο μεγάλο και αμείλικτο ερώτημα που είμαι πεπεισμένος ότι ταλανίζει εδώ και πολλά χρόνια τους νησιώτες: τι από όλα τα παραπάνω έχουν καταφέρει οι αυτοδύναμες κομματικές κυβερνήσεις – μειοψηφίες στην ουσία που κυβέρνησαν με βάση τους σαθρούς και σκόπιμους εκλογικούς νόμους τα τελευταία 50 ή 60 χρόνια. ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ! ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΚΛΗΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΝΗΣΙΩΤΕΣ. Ποιο πρόβλημα των νησιών και των νησιωτών, για τα οποία πολύ κόπτονται τελευταία διάφοροι, κατάφεραν να λύσουν οι κυβερνώντες τα τελευταία 50 – 60 χρόνια; ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Έλυσαν το πρόβλημα της υγείας στα νησιά, έλυσαν το πρόβλημα της εργασίας, έλυσαν το πρόβλημα της εκπαίδευσης, της παραγωγικότητας, της διαχείρισης των απορριμμάτων, του υδατικού δυναμικού ; ΟΧΙ. Ποιος από αυτούς κατάφερε να επιβάλει όρους στους εφοπλιστές ώστε οι νησιώτες να εξυπηρετούνται με βάση τις πραγματικές τους μεταφορικές και εμπορικές ανάγκες και όχι με βάση τις επιταγές των εφοπλιστών και του ακτοπλοϊκού κεφαλαίου που στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στο κέρδος; Ποιος από αυτούς κατάφερε να επιβάλει χαμηλές τιμές στα εισιτήρια των πλοίων τα οποία κάθε χρόνο αυξάνονται δραματικά και πλήττουν καθημερινά το εισόδημα των νησιωτών; Η ζοφερή πραγματικότητα είναι ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η νησιωτική Ελλάδα και αναφέρομαι ειδικότερα και στις Κυκλάδες, συντηρούνται, διαιωνίζονται και δεν λύνονται. Αφορμή δε για τις παραπάνω σκέψεις μου είναι το τεράστιο πρόβλημα της ακτοπλοϊκής μετακίνησης από τη Νάξο προς διάφορους προορισμούς η οποία βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια και στις κερδοφόρες και αμείλικτες διαθέσεις των εφοπλιστών και η αγανάκτηση που διακατέχει τόσον εμένα όσο και πολλούς συμπολίτες μου. Τα δρομολόγια κανονίζονται όπως θέλουν αυτοί ερήμην των τοπικών κοινωνιών, των φορέων και των επαγγελματικών τάξεων, οι τιμές των εισιτηρίων καθορίζονται με αποκλειστικό γνώμονα την τεράστια κερδοφορία των ακτοπλοϊκών επιχειρήσεων, το κράτος επιδοτεί τα δρομολόγια των δήθεν άγονων γραμμών (άραγε τι σημαίνει άγονες γραμμές;) αντί να επιβάλει την πραγματοποίησή τους ή με τα κεφάλαια που επενδύει στην επιδότηση να αγοράσει πλοία και να πραγματοποιούνται από αυτά έτσι ώστε να δημιουργηθούν και μερικές θέσεις εργασίας. Η δήθεν ανταγωνιστικότητα στις θαλάσσιες μεταφορές επιβατών και προϊόντων η οποία θα μείωνε δήθεν τις τιμές των εισιτηρίων και θα επέτρεπε στους νησιώτες να ταξιδεύουν φθηνότερα και γρηγορότερα έφερε το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα, δηλαδή αύξηση των τιμών των εισιτηρίων τα τελευταία χρόνια σε ποσοστό 300 % και ελάχιστη και επιλεκτική τοπικά και χρονικά παρουσία των ταχύπλοων σκαφών στα νησιά των Κυκλάδων. Άραγε περίμενε κανείς ότι οι ακτοπλόοι δεν θα κανονίσουν μεταξύ τους τις τιμές; Η χρόνια ανασφάλεια του νησιώτη για τη μεταφορά του από και προς τα νησιά διαιωνίζεται, φουντώνει μέρα με την ημέρα, χρόνο με το χρόνο. Δεν ξέρουμε κάθε χρόνο, χειμώνα – καλοκαίρι πότε θα μπορούμε να ταξιδέψουμε, ποια και τι είδους πλοία θα ευαρεστηθούν να βάλουν στις γραμμές και αν θα έχει χρήματα το κράτος για πληρώσει τις άγονες. Πότε επιτέλους θα πάψουμε να είμαστε έρμαια των κερδοσκοπικών διαθέσεων των ακτοπλοϊκών επιχειρήσεων, τις οποίες τις ενδιαφέρει – και καλά κάνουν – αποκλειστικά και μόνο το κέρδος εις βάρος της μετακίνησης και της οικονομίας των νησιωτών; Πότε επιτέλους θα καταλάβει το ελληνικό κράτος και εμείς οι ίδιο οι πολίτες των νησιών ότι η ακτοπλοϊκή μετακίνηση και μεταφορά αποτελεί δημόσιο κοινωνικό αγαθό το οποίο πρέπει να μπορούν να απολαμβάνουν όλοι; Πότε επιτέλους θα γίνει πραγματικότητα το όνειρο χιλιάδων νησιωτών για φθηνό εισιτήριο στα πλοία, για γρήγορη, ποιοτική και καθημερινή μετακίνηση χειμώνα – καλοκαίρι; Πότε επιτέλους θα μπορέσει ο οικογενειάρχης με τα τρία ή τέσσερα να ταξιδέψει και αυτός με ένα γρήγορο πλοίο χωρίς να πληρώσει μία περιουσία; Πότε επιτέλους θα μπορέσει ο αγρότης, ο έμπορος αι ο ταχυδρόμος να φορτώνει, να στέλνει, να παραλαμβάνει και να ταξιδεύει χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει μία περιουσία; Πότε επιτέλους θα αναλάβει τις ευθύνες της και η τοπική αυτοδιοίκηση επιβάλλοντας κατά το δυνατόν τους όρους της και τις επιταγές της προς όφελος των νησιωτών; Αυτό είναι νησιωτικότητα και όχι η απλή αναγραφή της λέξεως σε κείμενα και διακηρύξεις και νομοθεσίες. Τα νησιά και οι νησιώτες χρειάζονται άμεσες και αποτελεσματικές λύσεις ιδιαίτερα στο πρόβλημα της ακτοπλοΐας και όχι υποσχέσεις και νουθεσίες. Πάνω από όλα όμως χρειάζεται η αφύπνιση και η αντίδραση όλων εμάς που κατοικούμε στα ελληνικά νησιά διότι για ότι οδυνηρό υφιστάμεθα έχουμε και εμείς μεγάλο μερίδιο ευθύνης, το οποίο δεν πρέπει να αποποιούμεθα αλλά αντιθέτως να το συναισθανόμαστε και να βρίσκουμε τρόπους ώστε να αντιδρούμε σε καθετί που πλήττει την ίδια μας τη ζωή._
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου